Mieczysław Czarnecki

---

Życiorys

Mieczysław Czarnecki był osobą o bogatym życiorysie, urodził się jako syn telegrafisty Wilhelma Czarneckiego i Marii z Pulstów w dużej rodzinie jako jedno z sześciorga dzieci. Jego zaangażowanie polityczne zaczęło się w 1905 roku, kiedy to przystąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej. Czarnecki aktywnie uczestniczył w strajku szkolnym, w wyniku czego został wydalony z szóstej klasy gimnazjum. Ostrzejsze reperkusje przyczyniły się do jego aresztowania od kwietnia do października 1905 oraz zmusiły go do opuszczenia zaboru rosyjskiego.

Po tym wydarzeniu spędził dwa lata na emigracji w Ameryce, gdzie pracował w Baltimore, zajmując się wytwarzaniem wagonów oraz pracą portową. W 1908 roku zdecydował się na powrót do kraju, a w Krakowie zdał maturę jako ekstern w Gimnazjum św. Anny w Krakowie. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wybuch I wojny światowej sprawił, że podjął pracę jako asystent lekarza w armii austriackiej, a potem skoncentrował swoje wysiłki na zwalczaniu epidemii tyfusu plamistego i cholery w Lublinie, kończąc studia i zdobywając doktorat. Specjalizował się w ginekologii i pediatrii.

W 1915 roku zawarł związek małżeński z Marią z d. Loria, z którą doczekał się dwojga dzieci: córki Haliny (ur. 1918) i syna Leszka (ur. 1921). Po zakończeniu działań wojennych, w kwietniu 1917 roku, powrócił do Łomży, gdzie rozpoczął pracę w szpitalu św. Ducha, w szczególności na oddziale wewnętrznym.

Wkrótce po powrocie do Łomży, Czarnecki stał się członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej. W listopadzie 1918 brał udział w rozbrajaniu żołnierzy niemieckich w regionie. Powołany do wojska, objął stanowisko lekarza naczelnym w łomżyńskim 33 pułku piechoty i uczestniczył w działaniach wojskowych w 1920 roku. W 1922 roku został ordynatorem w szpitalu łomżyńskim, a później zajął miejsce dyrektora Kasy Chorych. W międzyczasie uzyskał funkcję prezesa Powszechnej Spółdzielni Spożywców w Łomży.

Kolejne lata to pasmo wyborczych sukcesów Czarneckiego; wielokrotnie był wybierany do Rady Miejskiej w Łomży, gdzie pełnił funkcję wiceprezydenta. W 1928 roku został posłem z ramienia klubu Związku Parlamentarnego Polskich Socjalistów (PPS). Jako reprezentant OKR PPS Ziemi Łomżyńskiej uczestniczył w XX Kongresie partii (1925-26) i był członkiem Rady Naczelnej PPS od 1926 roku. Po przedterminowym rozwiązaniu Sejmu II kadencji w sierpniu 1930 roku odmówił kandydowania z rządowej listy sanacyjnej BBWR.

Po wybuchu II wojny światowej, kiedy to Armia Czerwona wkroczyła do Łomży, został aresztowany, ale po ataku Niemców na ZSRR, w końcu czerwca 1941 roku, wydostał się z więzienia w Białymstoku. Podczas niemieckiej okupacji, Czarnecki był ordynatorem Szpitala św. Ducha w Łomży aż do października 1942 roku, a później pracował jako lekarz w Kolnie.

Po zakończeniu II wojny światowej, Czarnecki zaangażował się w organizację polskiej służby zdrowia we Wrocławiu. Był przewodniczącym Komitetu Miejskiego PPS oraz zastępcą przewodniczącego Komitetu Wojewódzkiego tej partii. Aresztowany w 1948 roku na dwa miesiące przez brak dowodów, został później lekarzem w Brzegu Dolnym. W 1957 roku przeszedł rehabilitację oraz przystąpił do PZPR, a w tym samym roku objął stanowisko kierownika Wydziału Zdrowia Powiatowej Rady Narodowej w Wołowie. W 1963 roku, z powodu złego stanu zdrowia, przeszedł na emeryturę w wieku 76 lat.

W swoim życiu otrzymał szereg odznaczeń, w tym: Krzyż Niepodległości (1932), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1966) oraz dwukrotnie Srebrny Krzyż Zasługi (1937 i 1946). Zasłużony lekarz spoczywa na Alei Zasłużonych na cmentarzu we Wrocławiu – Osobowicach.

---

Oceń: Mieczysław Czarnecki

---