Julian Janowski

---

Życiorys

W 1904 roku, po zakończeniu nauki w gimnazjum w Łomży, Julian Janowski podjął decyzję o wstąpieniu do armii rosyjskiej jako ochotnik. W roku 1905 ukończył szkołę podoficerską, a już w 1908 roku, po zaliczeniu programu nauczania w szkole junkrów w Kazaniu, otrzymał stopień podporucznika. Jego służba rozpoczęła się w 177 pułku piechoty, z którym był związany aż do wybuchu I wojny światowej, a jego zaangażowanie w walki na froncie rosyjsko-austriackim doprowadziło do tego, że w sierpniu 1914 roku doznał poważnych obrażeń. Po wzięciu do niewoli przebywał po jej zakończeniu do 1918 roku.

W roku 1918 Janowski wstąpił do Wojska Polskiego, biorąc czynny udział w rozbrajaniu niemieckich oddziałów w Ciechanowie. W grudniu tego samego roku przydzielony został do 32 pułku piechoty, gdzie awansował na stanowisko dowódcy kompanii, a później batalionu. Z kolej w listopadzie 1921 roku objął funkcję zastępcy dowódcy pułku, uczestnicząc w bitwach toczonych podczas wojny polsko-bolszewickiej.

10 lipca 1922 roku, po zatwierdzeniu, stanął na czele batalionu w 74 pułku piechoty. W maju 1923 roku został skierowany z Rezerwy Oficerów Sztabowych DOK IV do PKU Stanisławów, gdzie pełnił rolę I referenta. W lipcu tego samego roku powrócił do 74 pp, obejmując z powrotem dowództwo nad batalionem, a także na krótko zobowiązano go do pełnienia obowiązków zastępcy dowódcy pułku w sierpniu. Krótko potem, w styczniu 1930, został przeniesiony do 5 pułku Strzelców Podhalańskich w Przemyślu, gdzie zajął stanowisko dowódcy pułku. W lipcu 1936 roku awansował na dowódcę piechoty dywizyjnej 11 Dywizji Piechoty stacjonującej w Stanisławowie.

W maju 1938 roku Janowski został pierwszym zastępcą komendanta głównego Straży Granicznej, gen. bryg. Waleriana Czumy. Po rozpoczęciu II wojny światowej, 3 września 1939 roku, mianowany został zastępcą dowódcy obrony Warszawy. Pomimo pełnienia tej funkcji, 10 września przejął dowodzenie odcinkiem „Warszawa–Wschód”, a od 14 września przez kilka dni był zastępcą gen. bryg. Juliusza Zulaufa, aż do kapitulacji Warszawy 28 września 1939 roku. Po tym wydarzeniu trafił do niewoli niemieckiej, przebywając w oflagu IVB Koenigstein oraz VIIA Murnau aż do kwietnia 1945 roku.

Po wojnie, we wrześniu 1945 roku, Janowski wrócił do Polski i wznowił służbę wojskową. Przez kilka kolejnych lat zajmował różne stanowiska, w tym szefa Wydziału Wyszkolenia Bojowego w Departamencie Wojsk Ochrony Pograniczna (październik 1945 – listopad 1946) oraz dyrektora nauk w Centrum Wyszkolenia Wojsk Ochrony Pogranicza (listopad 1946 – maj 1949). Od maja 1949 do stycznia 1950 roku pozostawał w dyspozycji Departamentu Personalnego MON, a następnie przeszedł na emeryturę.

Janowski pracował w publicznych instytucjach w Ostródzie oraz Olsztynie aż do emerytury w 1958 roku. Zmarł 31 sierpnia 1970 roku w Ostródzie, a jego ostatnim miejscem spoczynku jest Cmentarz Wojskowy na Powązkach w Warszawie, gdzie został pochowany (kwatera B18-5-16).

Awanse

Julian Janowski odniósł istotne sukcesy w swojej karierze wojskowej, która była pełna awansów na różnych etapach. Jego ścieżka zawodowa ilustruje ciągły rozwój w strukturach armii.

• 1908 – podporucznik,
• 1911 – porucznik,
• 1914 – sztabskapitan,
• 1920 – major,
• 1926 – podpułkownik,
• 10 grudnia 1931 – pułkownik ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 oraz 14 lokatą w korpusie oficerów piechoty.

Ordery i odznaczenia

Julian Janowski, w swojej karierze wojskowej, otrzymał szereg prestiżowych odznaczeń, które potwierdzają jego odwagę i poświęcenie. Wymieniając jego nagrody, można wskazać na:

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari,
• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3390 (1921),
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1934),
• Krzyż Walecznych,
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928),
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Odznaka za Rany i Kontuzje,
• Odznaka pamiątkowa 5 Pułku Strzelców Podhalańskich.

Te odznaczenia są dowodem na jego heroiczną postawę i zaangażowanie w działania na rzecz ojczyzny.

---

Oceń: Julian Janowski

---