Włodzimierz Wiśniewski (powstaniec warszawski)

---

Życiorys

Włodzimierz Wiśniewski przyszedł na świat w rodzinie Józefa oraz Marii z d. Cis. Miał rodzeństwo: siostrę Halinę, urodzoną w 1922 roku, oraz brata Tadeusza, który przyszedł na świat w 1924 roku. Jego ojciec, Józef, będąc żołnierzem, walczył w Legionach, a w okresie dwudziestolecia międzywojennego zajął się służbą zawodową. Służył w różnych miastach, w tym m.in. w Łomży, gdzie w 1927 roku przyszedł na świat Włodzimierz. W 1936 roku Józef Wiśniewski przeszedł na wojskową emeryturę, co spowodowało, że rodzina powróciła do swojego rodzinnego Jastrzębia.

W czasach okupacji niemieckiej, rodzina Wiśniewskich stała się aktywnym uczestnikiem konspiracji niepodległościowej, dołączając do Związku Walki Zbrojnej w Lipnie. W 1940 roku, Józef pełnił funkcję komendanta ZWZ w powiecie lipnowskim. Włodzimierz, angażując się w działalność konspiracyjną, pomagał w przekazywaniu meldunków oraz prowadzeniu obserwacji. Po aresztowaniu ojca w sierpniu 1942 roku oraz jego późniejszym wykupieniu, rodzina przeniosła się do Warszawy. Tam Włodzimierz przez jakiś czas korzystał z fałszywego nazwiska, funkcjonując jako Władysław Malinowski. Uczył się w tajnych kompletach, uczęszczając do Szkoły Handlowej Dudzińskiego, znajdującej się przy ul. Zielnej 19, a jednocześnie kontynuował działalność w konspiracji, wstępując do Szarych Szeregów. Brał udział w szereg działań takich jak znakowanie i zrywanie afiszy, obserwowanie niemieckich agentów oraz dostarczanie informacji.

W marcu 1944 roku Włodzimierz uzyskał przynależność do Batalionu Chrobry I, a w jego ramach uczestniczył w powstaniu warszawskim. Do jego najważniejszych działań należały atak na Pocztę Główną Towarową oraz walki w rejonie Hal Mirowskich. Po kapitulacji powstania, Włodzimierz Wiśniewski trafił do niewoli w Stalagu 344 Lamsdorf, a później w Stalagu XVIII C Markt Pongau oraz obozie VII A w Keisersteinbruck, Komando Kaprun. Uwolniony przez wojska amerykańskie 3 maja 1945 roku, od sierpnia tego samego roku służył w Polskich Siłach Zbrojnych we Włoszech i Wielkiej Brytanii, zdemobilizowany 17 maja 1947 roku.

Po powrocie do Polski 26 maja 1947 roku, Włodzimierz kontynuował edukację, zdobijając w 1948 roku małą maturę, a w 1951 roku kończąc Liceum Wodno-Melioracyjne w Gdańsku, uzyskując tym samym dyplom technika. W późniejszym etapie kariery zawodowej, pracował w Oddziale Państwowego Instytutu Hydrologicznego w Słupsku, a także przez krótki czas kierował Stacją Hydrologiczną w Tczewie. Od roku 1955 przez następnych 42 lata pełnił funkcję pracownika Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej w Warszawie. W 1961 roku uzyskał inżynierski dyplom w dziedzinie melioracji, specjalizując się w budowie małych cieków wodnych na Wydziale Melioracji Wodnych w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Na emeryturę przeszedł w 1992 roku.

17 września 2014 roku Włodzimierz Wiśniewski został wyróżniony tytułem Honorowego Obywatela Miasta Lipna. Od 1959 roku był związany małżeństwem z Janiną z d. Czarnopyś, z którą doczekał się jednego syna, urodzonego w 1962 roku. Zmarł 30 stycznia 2022 roku i został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera D 18-L06-4).

Ordery i odznaczenia

Włodzimierz Wiśniewski, jako powstaniec warszawski, został odznaczony wieloma wyróżnieniami, które są świadectwem jego bohaterstwa oraz zaangażowania w walkę o wolność. Poniżej przedstawiono listę najważniejszych odznaczeń, które otrzymał:

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Walecznych,
• Medal Wojska,
• Krzyż Partyzancki,
• Warszawski Krzyż Powstańczy,
• Krzyż Armii Krajowej,
• Medal za Warszawę 1939–1945,
• Medal Stulecia Odzyskanej Niepodległości (2021),
• Złota Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy”,
• Odznaka pamiątkowa „Syn Pułku”.

Te odznaczenia są nie tylko wyrazem uznania dla jego odwagi, ale także symbolizują pamięć o trudnych czasach, w których przyszło mu żyć oraz w walce o wolność stolicy Polski.

---

Oceń: Włodzimierz Wiśniewski (powstaniec warszawski)

---