Władysław Bereza

---

Życiorys

Bronisław Bartyński przyszedł na świat 30 maja 1893 roku w Łomży, jako syn Aleksandra oraz Felicji z domu Łuba. Miał przywilej posiadania herbu szlacheckiego Prawdzic, co podkreśla jego szlacheckie pochodzenie. W trakcie I wojny światowej wstąpił w szeregi I Korpusu Polskiego, który znajdował się na terenie Rosji.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, podjął służbę w Wojsku Polskim, angażując się aktywnie w działania wojny polsko-ukraińskiej oraz wojny polsko-bolszewickiej, walcząc w szeregach 5 pułku ułanów. Został wyróżniony awansem na stopień porucznika kawalerii, którego datę ustalono na 1 czerwca 1919. Wkrótce potem, 1 lipca 1923, awansował na rotmistrza. W latach 1923-1924 nadal pełnił obowiązki w 5 pułku ułanów, mając siedzibę w Ostrołęce.

W 1928 roku przeniósł się do 4 pułku ułanów stacjonującego w Wilnie. Jako oficer tej jednostki, w 1930 roku został przydzielony do Korpusu Ochrony Pogranicza, gdzie jego kariera wojskowa nadal się rozwijała. Na stopień majora kawalerii awansował 1 stycznia 1931 roku, stając się najwyżej rankowanym oficerem kawalerii w strukturach KOP w roku 1932. Zasłynął swoim stażem w pułku KOP „Głębokie”. W czerwcu 1933 roku, w ramach reorganizacji, przeszedł z KOP do 23 pułku Ułanów Grodzieńskich w Postawach, obejmując stanowisko kwatermistrza.

Po tym, jego dalsze losy wojskowe prowadziły go do służby w 26 pułku Ułanów Wielkopolskich, a w 1937 roku znalazł się w szwadronie kawalerii KOP „Podświle”. W tym samym roku został mianowany zastępcą dowódcy 2 pułku strzelców konnych z siedzibą w Hrubieszowie. Nominację na stopień podpułkownika otrzymał 19 marca 1939 roku, z zajęciem 7. lokaty w korpusie oficerów kawalerii. Latem 1939 roku, pełniąc funkcję inspektora Południowej Grupy Szwadronów KOP, przejął dowództwo po ppłk. Zygmuncie Marszewskim.

Po wybuchu II wojny światowej, podczas kampanii wrześniowej oraz po inwazji ZSRR na Polskę w dniu 17 września 1939 roku, jego losy potoczyły się w nieznanym kierunku, gdyż trafił do niewoli sowieckiej. Został osadzony w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 roku Bartyński padł ofiarą zbrodni popełnionej przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie, a jego ciało zostało potajemnie pochowane w zbiorowej mogile w Piatichatkach. Miejsce to, od 17 czerwca 2000 roku, stało się oficjalnym Cmentarzem Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

Ordery i odznaczenia

W kontekście odznaczeń i wyróżnień, Władysław Bereza zdobył kilka prestiżowych nagród za swoje zasługi.

• Krzyż Walecznych, przyznany dwukrotnie,
• Złoty Krzyż Zasługi, nadany 19 marca 1937 roku,
• Medal Niepodległości, otrzymany 3 czerwca 1933 roku,
• Srebrny Krzyż Zasługi, przyznany 10 listopada 1928 roku,
• Medal Zwycięstwa (Médaille Interalliée).

Upamiętnienie

5 października 2007 roku minister obrony narodowej, Aleksander Szczygło, postanowił uhonorować Władysława Berezę, nadając mu pośmiertnie stopień pułkownika. Uroczystość ta miała miejsce podczas obchodów „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”, które odbyły się 9 listopada 2007 roku w Warszawie.

W ramach kampanii „Katyń… pamiętamy” oraz „Katyń… Ocalić od zapomnienia”, w 2009 roku w Lutowiskach zasadzono Dąb Pamięci, który jest symbolem hołdu dla Władysława Berezy i jego niezatartej pamięci.

---

Oceń: Władysław Bereza

---