Jerzy Jasiewicz

---

Życiorys

Jerzy Jasiewicz przyszedł na świat 24 listopada 1900 roku w Łomży, w rodzinie Stanisława Jasiewicza herbu Rawicz (1850–1917) oraz Jadwigi Dunin-Brzezińskiej herbu Łabędź (1870–1956). Był szóstym z dziewięciorga dzieci. Warto dodać, że miał również starszego brata, pułkownika Wincentego Jasiewicza.

W 1918 roku Jerzy ukończył Korpus Kadetów w Połtawie, po czym wziął udział w walkach w szeregach Armii Ochotniczej Denikina. Jego kariera wojskowa rozpoczęła się na poważnie 25 lipca 1920 roku, gdy został przyjęty do Wojska Polskiego. Został przydzielony do 2 pułku Ułanów Grochowskich. W trakcie walk pod wsią Baranowska Rudnia w dniach 10–11 października 1920 roku, wraz z oddziałem, znalazł się w okrążeniu. Mimo to, udało mu się przedostać do pułku, poprowadzić skuteczny atak i zamieszać w szeregach przeciwnika, co zatrzymało jego kontratak. Zasługi te zostały docenione odznaczeniem Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.

Jerzy Jasiewicz był również słuchaczem 38. klasy Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie w okresie od 14 lutego do 21 czerwca 1921 roku. 3 marca 1922 roku, dzięki decyzji Naczelnika Państwa i Naczelnego Wodza, otrzymał stopień podporucznika z datą 1 listopada 1921 roku w korpusie oficerów jazdy. Tego samego dnia został wcielony do 2 pułku Ułanów Grochowskich. 17 listopada 1923 roku awansował na porucznika. W 1926 roku objął rolę instruktora w Szkole Podoficerów Zawodowych Kawalerii w Jaworowie. 23 sierpnia 1929 roku został przeniesiony do 3 pułku Ułanów Śląskich w Tarnowskich Górach.

W kolejnych latach, w 1930 roku Jerzy przeniósł się do 1 dywizjonu samochodów pancernych w Brześciu, a od 1 września 1931 roku służył w 4 dywizjonie pancernym, również w Brześciu. 17 grudnia 1931 roku uzyskał awans do stopnia rotmistrza, z datą starszeństwa 1 stycznia 1932 roku, plasując się na 23. lokacie w korpusie oficerów kawalerii. Od 1934 roku był dowódcą szwadronu w 12 pułku Ułanów Podolskich, a w lipcu 1938 roku objął dowództwo szwadronu strzeleckiego w dywizjonie rozpoznawczym 10 Brygady Kawalerii w Rzeszowie. Z kolei w grudniu 1938 roku został zastępcą dowódcy dywizjonu. 19 marca 1939 roku awansował na majora.

W obliczu wybuchu II wojny światowej, Jerzy dowodził oddziałem kawalerii w grupie płk. Tadeusza Komorowskiego. Za swoje zasługi w walkach wrześniowych, 11 listopada 1948 roku, otrzymał z rąk Biura Kapituły Virtuti Militari w Londynie Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari. Niestety, w trakcie kampanii został ciężko ranny i przetransportowano go do szpitala. Od 1941 roku przebywał w obozach jenieckich, najpierw w Stalagu XXI-A, a następnie w Oflagu II C Woldenberg, gdzie nosił numer jeniecki 6933. W styczniu 1945 roku opuścił oflag i przeszedł do rezerwy.

Po wojnie osiedlił się w Gnieźnie, a w 1963 roku przeniósł się do Warszawy, gdzie zmarł i znalazł wieczny spoczynek na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 346 wprost-1-6). Jerzy Jasiewicz był żonaty i miał dwie córki.

---

Oceń: Jerzy Jasiewicz

---