Wincenty Jasiewicz

---

Życiorys

Wincenty Jasiewicz przyszedł na świat w rodzinie Stanisława oraz Jadwigi z d. Dunin-Brzezińska. Jego wczesna edukacja miała miejsce w korpusie kadetów, najpierw w Pskowie, a później w Połocku. W 1912 roku ukończył Wojskową Szkołę Kawalerii w Jelizawetgradzie, a jako podporucznik kawalerii rozpoczął swoją służbę wojskową.

Po rewolucji lutowej w 1917 roku wstąpił do I Korpusu Polskiego, który był pod dowództwem generała porucznika Józefa Dowbor-Muśnickiego. W tej jednostce objął kierownictwo 1 szwadronu 2 pułku ułanów, którym dowodził aż do 30 czerwca 1918 roku, kiedy to Dywizja Ułanów uległa rozwiązaniu.

Dnia 12 listopada 1918 roku Jasiewicz powrócił do szeregów 2 pułku ułanów, gdzie w Łodzi zorganizował 1 szwadron. W dniu 17 grudnia 1918 roku, osiągając stopień rotmistrza, został uroczyście włączony do Wojska Polskiego. 15 stycznia 1919 roku, z dowództwem 1 szwadronu, udał się do Ostrowi Mazowieckiej, gdzie podporządkowany został dowódcy Dywizji Litewsko-Białoruskiej.

Następnie jego szwadron został przetransportowany do Chełma i włączony do Grupy generała Majewskiego, a później do Grupy generała Śmigłego-Rydza. W dniu 24 lutego 1919 roku, w uznaniu jego zasług w walkach w rejonie Perespy, otrzymał wyróżnienie w rozkazie szefa Sztabu Generalnego WP. W maju 1919 roku został wycofany z frontu i skierowany wraz z szwadronem do Zamościa.

4 maja 1919 roku otrzymał pochwałę w rozkazie podpisanym przez generała porucznika Teofila Babiańskiego. Pod koniec czerwca tego samego roku 1 szwadron przeniósł się do Żółkwi i Brodów, gdzie dołączył do macierzystego pułku. Dnia 16 lipca 1919 roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy szwadronu zapasowego 2 pułku ułanów, co miało miejsce z dniem 28 czerwca 1919 roku.

Od lipca 1919 roku Jasiewicz brał udział w walkach z 2 pułkiem ułanów, będącym częścią III Brygady Jazdy pod dowództwem generała Jana Sawickiego. 5 czerwca 1920 roku, w trakcie walk z oddziałami 1 Armii Konnej w okolicach Oziernej, przejął dowództwo 2 pułku ułanów od pułkownika Adolfa Waraksiewicza. A od 1 sierpnia 1920 roku, na czele pułku, uczestniczył w działaniach w składzie VIII Brygady Jazdy.

Jego jednostka 13 sierpnia 1920 roku zadała dotkliwy cios sowieckiemu 29 pułkowi strzelców pod Milewem. Udział w wojnie polsko-bolszewickiej zakończył w październiku 1920 roku, przeprowadzając zagon na Korosteń.

Po zakończeniu walk pozostał na stanowisku dowódcy 2 pułku Ułanów Grochowskich, stacjonującego w Suwałkach. W marcu 1930 roku otrzymał awans na dowódcę 10 Brygady Kawalerii, której siedziba znajdowała się w Rzeszowie. Obowiązki dowódcy pułku przekazał pułkownikowi dyplomowanemu Józefowi Smoleńskiemu. W 1937 roku, w związku z przekształceniem brygady w jednostkę pancerno-motorową, został przeniesiony na stanowisko zastępcy dowódcy Nowogródzkiej Brygady Kawalerii w Baranowiczach.

Na początku sierpnia 1939 roku skierowano go na leczenie do Rumunii. Niestety, z powodu choroby, nie miał możliwości wziąć udziału w kampanii wrześniowej. Zmarł 27 listopada 1941 roku w Bukareszcie, a jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na tamtejszym cmentarzu katolickim.

Życie prywatne

Wincenty Jasiewicz to postać o niezwykłych korzeniach. Jego rodzice, Stanisław herbu Rawicz (1850–1917) oraz Jadwiga Dunin-Brzezińska herbu Łabędź (1870–1956), mieli ośmioro dzieci, w tym Eugeniusza (1895–1992) oraz Jerzego (1900–1979). Pozostali z rodzeństwa to Aleksander Jakub (1890–1951), Edward (1894–1920), Julia (1896–1978), Kazimiera (1904–1974), Stefania (1907–1939) oraz Konstanty (1910–1922).

Najstarszy z braci, Aleksander Jakub, ożenił się z Stefanią Szydłowską (primo voto Fyuth), z którą miał dwie córki: Jadwigę oraz Irenę, która została żoną Stanisława „Miedza” Tomaszewskiego. Warto dodać, że Jadwiga w roku 1948 zawarła ślub z Rajmundem Kaczyńskim.

W 1921 roku Wincenty poślubił Kornelię Zoe Skupiewską (1902–1965), córkę Lucjana Skupiewskiego, który pełnił funkcję burmistrza Bukaresztu w 1923 roku. Z tego związku przyszli na świat jego synowie: Lucjan (1922–2005), historyk i ekonomista żyjący w Kanadzie; Stanisław (1925–1992), technolog, również zamieszkały w Kanadzie; a także Maria Adam (ur. 1930–2020), ekonomista, który osiedlił się w Warszawie. Ważnym wydarzeniem w jego życiu była ucieczka w 1940 roku – dzięki interwencji dyplomatów rumuńskich udało mu się wydostać z okupowanej przez Sowietów wschodniej Polski do Rumunii, aby być blisko swojego dziadka.

Awanse

Wincenty Jasiewicz osiągnął kilka znaczących awansów w trakcie swojej kariery wojskowej, co świadczy o jego umiejętności i stałym rozwoju w strukturach armii.

• podporucznik,
• porucznik,
• podrotmistrz – grudzień 1917,
• rotmistrz,
• major,
• podpułkownik – zweryfikowany 3 maja 1922 roku ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 74. lokatą w korpusie oficerów jazdy,
• pułkownik – 16 marca 1927 roku ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów kawalerii.

Ordery i odznaczenia

Wincenty Jasiewicz, jako uznany wódz, otrzymał szereg nagród i odznaczeń, które podkreślają jego zasługi oraz poświęcenie dla kraju. Poniżej przedstawiamy jego wyróżnienia:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 715, przyznany 30 czerwca 1921,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Walecznych, przyznany trzykrotnie,
• Złoty Krzyż Zasługi, otrzymany 17 marca 1930,
• Medal Niepodległości, przyznany 9 listopada 1933,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Krzyż Komandorski Orderu Korony Rumunii, przyznany w Rumunii,
• Médaille Interalliée, znany jako Medal Międzysojuszniczy.

---

Oceń: Wincenty Jasiewicz

---