Eugeniusz Jasiewicz

Wojsko i służby mundurowe

Eugeniusz Józef Jasiewicz, znany również pod herbem Rawicz, to postać o ważnym miejscu w historii Wojska Polskiego. Urodził się 30 grudnia 1892 roku w Łomży, a swoje życie zakończył 15 marca 1975 roku w Londynie.

Pełnił zaszczytną funkcję podpułkownika kawalerii, gdzie jego odwaga i poświęcenie zostały docenione przez wiele lat służby w armii.

Wyróżniony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, był symbolem honoru i męstwa w trudnych czasach, w jakich przyszło mu żyć.

Życiorys

Eugeniusz Józef Jasiewicz przyszedł na świat 30 grudnia 1892 roku w Łomży. Był synem Stanisława Jasiewicza h. Rawicz, oficera armii rosyjskiej, który zmarł w 1917 roku, oraz Jadwigi z Dunin-Brzezińskich h. Łabędź, żyjącej w latach 1870-1956. W jego rodzinie znajdowało się wiele znanych postaci, w tym jego bracia: Aleksander Jakub (1890-1951), Edward (1894-1920), Julia (1894-1978), Kazimiera (1904-1974), Stefania (1906-1939), Konstanty (1910-1922), a także Wincenty Adam i Jerzy, którzy brali udział w kontrrewolucyjnej armii walczącej o wolność Polski.

Eugeniusz spędził swoje młodzieńcze lata, ucząc się w gimnazjum w Łomży, gdzie w 1905 roku, jako aktywny uczeń, uczestniczył w szkolnym strajku. Po ukończeniu nauki w 1911 roku, zdobył wykształcenie w Szkole Korpusu Kadetów, a następnie w 1913 roku w Wojskowej Szkole Kawalerii mieszczącej się w Jelizawietgradzie.

W czasie konfliktów zbrojnych, Eugeniusz walczył w szeregach 2 pułku Ułanów Grochowskich, biorąc udział zarówno w starciach przeciwko Ukraińcom, jak i bolszewikom. Dowodził 3 szwadronem pułku, który został sformowany w Siedlcach, a z końcem marca 1919 roku został przekształcony w 5 szwadron. Po wojnie pełnił obowiązki w 24 pułku Ułanów w Kraśniku, gdzie był odpowiedzialny za dowodzenie szwadronem zapasowym.

W roku 1920 uczestniczył w kursie oficerów jazdy w Warszawie, po czym przez dłuższy czas pełnił funkcję zastępcy dowódcy przyfrontowej szkoły jazdy, aż do jej zamknięcia w 1921 roku. 3 maja 1922 roku Eugeniusz został zweryfikowany w stopniu majora, osiągając 48. lokatę w korpusie oficerów jazdy. W lipcu 1926 roku objął obowiązki zastępcy dowódcy 7 pułku strzelców konnych Wielkopolskich, a 12 kwietnia 1927 roku otrzymał awans na stopień podpułkownika, uzyskując 4. lokatę w korpusie oficerów kawalerii.

W ciągu kolejnych lat Eugeniusz pełnił różne ważne funkcje wojskowe. 12 marca 1929 roku został rejonowym inspektorem koni w Mołodecznie, ale pozostawał oficerem nadetatowym 7 psk. Następnie, w styczniu 1931 roku, objął stanowisko zastępcy dowódcy 22 pułku Ułanów Podkarpackich w Brodach, a 4 lipca 1935 roku został mianowany dowódcą tego pułku. Jego działalność wojskowa w 1936 roku wzbudziła mieszane opinie, bowiem inspektor armii, generał dywizji Stanisław Burhardt-Bukacki, stwierdził w swojej recenzji, że “mała inteligencja, pracuje wyłącznie na pokaz. Ma zdrowy zmysł taktyczny, ale na wyższe stanowisko nie nadaje się. Na ogół przeciętny”.

W 1937 roku objął obowiązki komendanta w Łodzi, a w maju 1939 roku na tym stanowisku zastąpił go pułkownik dyplomowany Kazimierz Dziurzyński. Na dzień 31 sierpnia 1939 roku Eugeniusz miał przejść w stan spoczynku. Po zakończeniu II wojny światowej osiedlił się na emigracji w Wielkiej Brytanii, gdzie zmarł w Londynie.

W życiu osobistym był mężem Romany Stanisławy z Chrzanowskich h. Suchekomnaty (1886-1960), z którą doczekał się córki Danuty.

Ordery i odznaczenia

W życiu Eugeniusza Jasiewicza istotne miejsce zajmowały jego liczne odznaczenia wojskowe, które świadczyły o jego niezwykłych osiągnięciach. Oto niektóre z nich:

  • Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4002, nadany 30 czerwca 1921 roku,
  • Krzyż Walecznych, przyznany trzykrotnie,
  • Złoty Krzyż Zasługi, otrzymany 16 marca 1934 roku.

Przypisy

  1. Eugeniusz Jasiewicz ur. 1892 zm. 15.03.1975 r. Londyn, Wielka Brytania: Kielakowie.pl [dostęp 13.11.2020 r.]
  2. Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 13.11.2020 r.]
  3. Eugeniusz Jasiewicz h. Rawicz [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 13.11.2020 r.]
  4. Jarno 2001, s. 341.
  5. Rybka i Stepan 2006, s. 127, 516, 956.
  6. Jarno 2001, s. 238, tabela 44, autor podał błędnie, że służbę na stanowisku komendanta miasta Łodzi pełnił w latach 1935-1939, ale jednocześnie zastrzegł, że dane przedstawione w tabeli są niepełne.
  7. Archiwum Józefa Piłsudskiego, teczka 701/1/120, opinie podpułkowników kawalerii stan z dnia 10.03.1938 r.
  8. Nowi dowódcy i zastępcy dowódców pułków. „Gazeta Lwowska”, Nr 155 z 11.07.1935 r.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 10 z 04.07.1935 r., s. 93.
  10. Rocznik Oficerski 1932, s. 141, 649.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 3 z 26.03.1931 r., s. 134 sprostowano, że został przeniesiony do 22 Pułku Ułanów Podkarpackich.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 1 z 28.01.1931 r., s. 14 ogłoszono jego przeniesienie do 4 Pułku Ułanów Zaniemeńskich w Wilnie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku.
  13. Rocznik oficerów kawalerii 1930, s. 57, 70.
  14. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 5 z 12.03.1929 r., s. 91.
  15. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 13 z 20.04.1927 r., s. 117.
  16. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 28 z 19.07.1926 r., s. 221.
  17. Rocznik Oficerski 1924, s. 579, 599.
  18. Rocznik Oficerski 1923, s. 647, 677.
  19. Herkner 1929, s. 22.
  20. Polak (red.) 1993, s. 81.
  21. M.P. z 1934 r. nr 64, poz. 97 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.

Oceń: Eugeniusz Jasiewicz

★★★★★
Średnia ocena:4.61 Liczba ocen:11